In de Voetbal247 Visie bieden we een podium aan columns, opiniërende artikelen, historische of verdwenen clubs of onderbelichte onderwerpen binnen het topamateurvoetbal. De beurt is ditmaal weer aan hoofdredacteur Jelmer Geerds, die zijn licht laat schijnen op het verschijnsel van ’technisch directeur’.
Dinsdagavond werd bekend dat Kees Spaan ook volgend seizoen technisch directeur blijft bij Kozakken Boys is. De technisch beleidsmaker liet zijn toekomst mede afhangen aan de nieuwe bestuursleden die door de leden gekozen moeten worden. Ik schrijf deze column niet over die afweging, maar wel over het fenomeen van een technisch directeur in het topamateurvoetbal.
Met het risico voor muggenzifter te worden versleten verwonder ik me allereerst een klein beetje over de gekozen functieomschrijving. Voor mij klinkt het gek, een directeur bij een amateurclub die draait op vrijwilligers. Nu kun je ook je vraagtekens plaatsen bij de term ’technisch manager’ om dezelfde reden. Ook dan denk ik eerder aan een multinational of een Eredivisie-club, dan aan een semi-profclub waar op zaterdagmiddag zo’n duizend á tweeduizend toeschouwers langs de lijn staan.
Maar laten we de discussie over de functietitel even laten voor wat hij is. Interessanter is om naar het nut en de noodzaak van zo’n technisch eindverantwoordelijke te kijken. Jan Zoutman stelde in de podcast van Voetbal247.nl dat hij in principe nut ziet in een technisch beleidsmaker, mits deze – vrij geciteerd – de juiste competenties heeft, kennis van zaken heeft en onafhankelijk kan werken.
Daar valt wat voor te zeggen. Helemaal als je bedenkt wat voor bedragen tegenwoordig omgaan bij de grote clubs in de Tweede Divisie. Het is best vreemd dat sommige clubs tonnen laten spenderen door goedwillende vrijwilligers, niet zelden mensen die weinig voetbalachtergrond hebben en het vrijwilligerswerk er in de avonduren en weekenden een beetje bijdoen. Dan kun je erop wachten dat zij vroeg of laat een keer met pek en veren van het sportpark worden gejaagd wanneer de prestaties tegenvallen en de verwachte Messi’s en Maradona’s nog geen deuk in een pakje boter schoppen, maar de sponsoren wel een lieve duit hebben gekost.
Diverse clubs experimenteerden dan ook al met het aanstellen van een technisch manager / directeur met een trainersachtergrond. Vaak ook tegen een vergoeding, soms via de loonlijst van een sponsor. Denk aan Cees Bruinink, Melrik Beukers, René van der Kooij, Gert Heerkes en Gert Aandewiel. Verstandig? Ik denk het wel, al kleven er ook nadelen aan deze constructie. Betaalde ‘werknemers’ van een club worden logischerwijs nog kritischer benaderd dan vrijwilligers met een soortgelijke functie. Bovendien kunnen dubbele belangen gaan spelen en worden technische beleidsmakers in het amateurvoetbal over het algemeen wat minder gewogen en eventueel vervangen dan in het profvoetbal.
Evengoed heeft het er alle schijn van dat steeds meer clubs kiezen voor één technisch eindverantwoordelijke. Het past in een trend waarin de ontwikkelingen uit het profvoetbal langzaam doorsijpelen naar het amateurvoetbal. We zagen het al met video-analyes, mentale begeleiding, voedingsdeskundigen etc.
Een conclusie is vooralsnog lastig te trekken over het nut en noodzaak van een technisch beleidsmaker, maar het is wel een interessante ontwikkeling om te blijven volgen.
