In de Voetbal247.nl Visie bieden we een podium aan columns, opiniërende artikelen, historische of verdwenen clubs of onderbelichte onderwerpen binnen het topamateurvoetbal. Deze week schrijft ‘onze’ Henk Kasius over het grote gemis tijdens deze vreemde periode.
Financiële problemen voor de clubs, gelukkig blijft de bal rollen, in het kader van de volksgezondheid en noem alle redenen maar op. Alles is voorbijgekomen, niets heeft gewerkt. Wij, voetballiefhebbers, hebben in deze moeilijke tijden nog één troef achter de hand. We hebben nog één ding waar premier Rutte, minister Hugo de Jonge, het RIVM, de KNVB en al die andere instanties helemaal aan voorbij zijn gegaan. Wij hebben onze surrogaat-emoties nodig!
Zo fietste ik afgelopen zaterdag in de herfstregen van sportpark Nieuw Zuid naar huis. Onderweg had ik de lokale radio op de oordopjes, zodat ik de verrichtingen van Katwijk nog kon volgen. Gedurende het verslag was er voldoende gebeurd om me over op te winden, maar toen ik, tot op het spreekwoordelijke hemd toe nat, mijn fiets op slot zette en naar mijn huis liep, schalde het bericht in mijn oren dat Koos Werkman diep in blessuretijd Spakenburg op een 3-2 voorsprong had gezet. En op dat moment voelde ik heel even wat ik zo enorm mis.
Een dag later zag het ook bij de samenvattingen op FOX Sports. Rogier Veenstra die ontplofte bij de strafschop van AFC, de late goals in Noordwijk en op Het Kasteel (en uiteraard die op De Westmaat), het feestje in de duinen bij Nieuw Zuid, de blijdschap bij de winnaars van het weekend, het chagrijn bij de verliezers.
Wat had ik graag op de tribune gezeten bij Spakenburg – Katwijk en de onderlinge rivaliteit en spanning geproefd en gevoeld. Juichen bij de goals van Kilian van Mil en Samuel Scheimann. Schelden en tieren op Boy de Jong na zijn enorme fout. Me druk maken om de tegenstander, het arbitrale trio, die natuurlijk volledig ongelijk had bij die handsbal van Blokland. Ik wil zelfs met mijn boekje op schoot een volle thuistribune uit zijn dak zien gaan na de winnende treffer, de hoon en het gelach pakken en na een veel te lang baalmoment schoorvoetend de bekenden onder tegenstander feliciteren met de winst.
En waarom wil ik dat? Dat wil ik omdat het voetbal me afleid van het echte leven. Omdat ik in die 90 minuten alle mooie en minder mooie momenten kan projecteren op 22 acteurs in twee verschillende tenues met twee verschillende clublogo’s en kleuren. Alles wat er in die week goed en minder goed is gegaan vergeet en verwerk ik in 90 minuten voetbal. Veilig ingepakt in de surrogaat-emoties die iedere voetballiefhebber herkent.
Geestelijke gezondheid is ook gezondheid. Dus hierbij een oproep aan premier Rutte en co: de huidige coronamaatregelen zorgen er alleen maar voor dat de voetballiefhebbers in dit land aan hun echte problemen en emoties denken. Dat is niet gezond. Genees ons! Geef me mijn surrogaat-emoties terug!
