In de week nadat het vervolg van de biografie van Fernando Ricksen werd gepresenteerd en vooral het drank- en cocaïnegebruik van de voormalig Oranje-international ter sprake kwam in de media, moest ik onwillekeurig aan een andere verdediger denken, die ook zijn grootste successen in het oranje kende en overleed aan de gevolgen van ALS: Martijn Doldersum.
Met de drie bovenstaande paralellen heb je het leeuwendeel van de raakvlakken tussen Ricksen en Doldersum wel gehad. De tatoeages maken het kwartet vol, maar dan heb je het ook echt wel gehad. Waar Ricksen na een lange profcarrière, die hem onder naar Schotland en Rusland voerde, ziek werd, een boek maakte en een openlijk boegbeeld voor Stichting ALS werd, maakte Doldersum in 2013, kort voor zijn allerlaatste wedstrijd (in het shirt van MSC Meppel), bekend dat hij ALS had. Nadat hij zijn voetbalschoenen in de wilgen had gehangen zette hij zich de laatste twee jaar van zijn leven in om geld in te zamelen voor Stichting ALS. Zo fietste hij de Mont Ventoux op en verscheen er in 2016, toch nog één raakvlak, een boek over zijn strijd tegen ALS, getiteld De Man Van Staal.
Die bijnaam had Martijn Doldersum verworven tijdens een amateurvoetbal carrière, die hem van Zuidwolde, via Hoogenveen in 2004 bij WKE bracht. De robuuste verdediger groeide bij de club van het woonwagenkamp uit tot het boegbeeld centraal achterin en op het hoogtepunt tot de aanvoerder van de algeheel landskampioen van 2009. De manier waarop WKE die landstitel behaalde is de geschiedenisboeken ingegaan als misschien wel het meest bizarre amateurlandskampioenschap aller tijden.
Nadat de ploeg van trainer André Paus in Rijnsburg zijn allereerste uitnederlaag van het seizoen leed (1-0, door een benutte strafschop van Bart Freke, die bij het juichen een meedogenloze beuk kreeg van Doldersum), was in Emmen de tussenstand 0-2 met nog 5 minuten te spelen. Kort voor tijd deed Paul Weerman nog iets terug voor WKE, maar twee goals in drie minuten blessuretijd zouden wel te veel gevraagd zijn voor WKE…
In de 92e minuut wist Hoogeveen echter nog de gelijkmaker te produceren en kreeg WKE nog 1 mogelijkheid om de bal achter doelman Tim Orlowski te werken en een verlenging uit het vuur te slepen (die editie telde gemaakte uitdoelpunten niet als bonus). Martijn Doldersum kwam zich voorin melden om met een lange ingooi vanaf de rechterkant de bal in het zestienmetergebied te slingeren. De aanvoerder ziet dat Rijnsburgse Boys de bal niet weg krijgt en Hooiveld het wonder op sportpark Grote Geert voltrekt door de 3-2 binnen te schieten en een verlenging uit het vuur te slepen. In die verlenging nemen de Emmenaren dankzij Paul Weerman een 4-2 voorsprong en is de algehele landstitel binnen handbereik. Tot Danny van der Vijver twee minuten voor tijd de 4-3 binnen schiet en een strafschoppenserie moet beslissen over wie er landskampioen wordt.
Nadat de eerste zes(!) strafschoppen worden gemist, weet WKE de laatste penalty’s wel te maken en houdt doelman Raymond Beukeveld de laatste strafschop van De Uien tegen. Even later ontvangt aanvoerder Martijn Doldersum uit handen van Michael van Praag de kampioensschaal en mag WKE zich de beste amateurclub van Nederland noemen. De Man Van Staal mag zilverwaar in de lucht steken.
Na negen jaar vertrekt het boegbeeld om nog twee seizoenen in Meppel te gaan spelen. Daar maakt Doldersum, 38 jaar oud inmiddels, in februari bekend dat hij aan zijn laatste seizoen bezig is en vertelt hij drie maanden later dat hij ziek is. Op 26 november 2015 overlijdt Martijn Doldersum op 41-jarige leeftijd aan de gevolgen van ALS. Kort na het overlijden besluit WKE om het shirt met rugnummer 15 niet meer te gebruiken. Rugnummer 15 wordt voor eeuwig toegewezen aan De Man Van Staal.
