We zien op onze social media-kanalen dat de uitverkiezing van de Spelers van het Jaar de gemoederen flink bezig houdt. Enerzijds is het natuurlijk mooi dat deze prijs zo leeft maar we voelen ook de verantwoordelijkheid om toelichting te geven bij het proces en de uiteindelijke keuzes.
Zoveel mensen, zoveel meningen
Vooropgesteld: het wegen van sportprestaties is haast onbegonnen werk. Ga maar na: is Messi beter dan Pele was? Overstijgt Cristiano Ronaldo de prestaties van Cruijff? Dichterbij: moeten we een karrenvracht aan goals voor een middenmoter hoger aanslaan dan een groot aandeel in een kampioenschap? Is een spits belangrijker dan een keihard werkende stofzuiger op het middenveld? Zoveel mensen, zoveel meningen. In het voetbal is de eindstand doorgaans de enige objectieve graadmeter, maar zelfs die is na afloop met regelmaat onderdeel van discussie met beschouwingen over een ‘verdiend’ of ‘onverdiend’ resultaat en de rol die een scheidsrechter erin gespeeld heeft.
Populariteit versus jury
We begrijpen in dat licht bezien dat sommige mensen een andere winnaar zouden hebben gekozen bij onze Speler van het Jaar-verkiezing. Dat is inherent zoals eerder gezegd aan een sportverkiezing. Het is ook de spagaat van een populariteitsverkiezing versus een juryverkiezing. Wint degene met de grootste achterban? Want daarmee zijn excellerende spelers van bijvoorbeeld Jong-teams vaak bij voorbaat al kansloos. Maar ook spelers van kampioen AFC werden afgelopen seizoen door ons vaak genomineerd, maar wonnen zelden omdat de Amsterdamse club relatief weinig toeschouwers trekt en deze minder actief zijn op Facebook. Los daarvan: moeten doelpunten van een spits überhaupt hoger worden aangeslagen dan reddingen van een doelman? Want dat is ook één van de verwijten die we wel eens hebben gekregen.
Clubprestatie
Om populariteit niet allesbeslissend te maken, hebben we bij de Speler van het Jaar verkiezing gekozen voor een 50 % publieksstemmen en een 50 % redactie-oordeel als bepalend, een beetje zoals met het Songfestival. Sommige stemmers vonden het raar dat een speler die meerdere malen Speler van de Week is geworden in ons redactie-oordeel relatief laag stond. Dat kan, omdat de Speler van de Week puur op de stemmen van onze bezoekers is gebaseerd. Concreet: We miskennen de waarde van Rik Impens voor Hoek absoluut niet, maar wij wegen ook nadrukkelijk mee wat het Hoek uiteindelijk heeft gebracht. En daarin zien we ook dat Hoek na het winnen van haar periodetitel inzakte en haar kruit te vroeg leek te hebben verschoten. Joshua Patrick leverde zonder twijfel een individueel waanzinnige prestatie voor DOVO, maar als team leverden de Veenendaalers een wat kleurloos en teleurstellend seizoen af. Voor ons als redactie wordt dan de prestatie van Nick van Staveren, van wisselspeler tot matchwinner in cruciale duels en uiteindelijk kampioen, als waardevoller beoordeeld. Maar zoals gezegd: de één vindt dit belangrijk, de ander iets anders en een derde weer iets anders.
Evaluatie
Hadden we iets beter of anders kunnen doen? Ja, natuurlijk zijn wij verre van foutloos. Bijvoorbeeld door beter en duidelijker te communiceren wat uiteindelijk bepalend is bij een gelijke stand, helemaal nadat we besloten dit anders te doen dan vorig jaar. En we hadden wellicht kritiek voor kunnen zijn door onze overwegingen beter toe te lichten. Nu het seizoen vrijwel ten einde is, is het ook binnen onze redactie een goed gebruik om nog eens het hele jaar de revue te laten passeren en alles te evalueren. Daarin komt van alles voorbij en zullen we vast ook spreken hoe we de Speler van de Week en Jaar-verkiezingen kunnen verbeteren, al blijft het bij het wegen van sportprestaties altijd stof voor discussie. Tot zover deze toelichting. Hopelijk zorgt het voor iets meer begrip. Vanaf deze plek een heerlijke zomer gewenst en tot in het nieuwe seizoen!
