In de Galerij der Groten richten we een virtueel voetstuk op voor de iconen van het topamateurvoetbal. Grote en bepalende spelers van nu, maar ook voetballers uit het verleden die het elftal naar hun hand zetten of een groot aandeel hadden in behaalde successen. In deel 19: Jeroen Hessing, de mandekker die tot het uiterste ging en soms nog een stukje verder.

“Buuuuuuugen”. Als je het woord letterlijk zou nemen, zou je waarschijnlijk denken dat het dialect is uit Nibbixwoud en dat ze er yoga mee bedoelen. Maar dialect laat zich vaak niet vangen in letterlijke uitleg, ook nu niet. “Buuuuuuugen”, soms ook wel geschreven met een ‘h’ na de ‘g’, is Spakenburgs dialect en betekent zoveel als ‘het snot voor je ogen werken.’ Als je op je fiets over een van de dijken rond het IJsselmeer fietst met windkracht 9 en een regenbui vol in je gezicht moet je “Buuuuuuugen.” Maar bovenal is “Buuuuuuugen” een minimale, maar keiharde eis als je bij één van de drie voetbalclubs van Bunschoten-Spakenburg voetbalt. Maar als je aan die keiharde eis voldoet, krijg je wel maximale lof en waardering van de supporters. Deze centrale verdediger voldeed aan de Blauwe zijde van de Westmaat niet alleen zelf aan die eis, hij nam ook zijn teamgenoten mee in de strijd.

Boegbeeld
Een strijd die in 2012 werd afgesloten met het kampioenschap in de Topklasse. Hij werd daardoor één van de boegbeelden van succesgeneratie, een van de twee poortwachters van de defensie, leider van de ploeg, maar bovenal toonbeeld van hoe je een succesvol vertegenwoordiger kan zijn van het vlaggenschip van de trotse Spakenburg-supporters. Hoe wrang moet het dan ook zijn geweest dat de laatste keer dat hij op een wedstrijdformulier werd gezet (hij bleef wel op de bank dat duel), uitgerekend 27 mei 2017 was? De dag dat Rijnsburgse Boys, de club waar hij zijn carrière zou afsluiten en ook erg populair was bij de fans, op de Westmaat ten koste van Spakenburg zou promoveren naar de Tweede Divisie. Ondanks die periode bij Rijnsburgse Boys hebben wij het vermoeden dat het toch vooral Blauw Bloed is wat door de aderen van Jeroen Hessing stroomt en voegen wij hem als boegbeeld van Spakenburg toe aan de Galerij der Groten.

Bij een rondvraag onder Spakenburg-supporters om Hessing als speler te duiden, worden we gewezen op de foto hierboven. ,,Die foto, genomen na een verloren derby, vertelt alles over Hessing.” Het beeld toont een onverschrokken strijder die de slag wellicht verloren heeft, maar de oorlog nog lang niet. Een beeld dat wordt bevestigd door Niek Oosterlee, die met Hessing werkte in zijn periode bij Rijnsburgse Boys. ,,Een echte karakterjongen met een ontzettende winnaarsmentaliteit.” Dat Jeroen Hessing ook na zijn vertrek bij Spakenburg onverminderd populair blijft bij de supporters blijkt wel bij een sfeeractie van harde kern van de Blauwen, voorafgaand aan een thuiswedstrijd tegen Rijnsburgse Boys (zie foto) en aan de reacties op het winnende doelpunt namens de Uien in een wedstrijd tegen IJsselmeervogels. ,,Toen stond zijn telefoon roodgloeiend vanwege de berichten en telefoontjes van Spakenburg-supporters,” vertelt een fan met een goed gevoel voor de betere woordgrappen.

Voordat Jeroen Hessing in 2009 bij Spakenburg terechtkomt, speelt hij bij de voorloper van Almere City, FC Omniworld. Dankzij een zware knieblessure in 2008 komt er een einde aan een mogelijke carrière in het profvoetbal. Hessing vertelt zelf in het boek Puur Topklasse dat toen de geneugten van het leven zo aantrekkelijk waren dat een voetbalcarrière hem minder trok dan veel andere voetballers. Zijn voormalig trainer Niek Oosterlee denkt dat Hessing ook niet het juiste karakter had om te slagen als profvoetballer. ,,Om in het profvoetbal te slagen moet je een klootzak kunnen zijn. Mijn broertje heeft een tijd in het profvoetbal gespeeld, dat is een gek wereldje, waarin je egoïstisch moet zijn als je je in dat wereldje wil handhaven. Jeroen is juist een ontzettend sociale jongen. Toen Niek van Ossevoort net bij Rijnsburgse Boys binnen kwam, ontfermde Jeroen zich over hem. In het gewone leven en het amateurvoetbal worden zulke dingen geprezen, maar in het profvoetbal is het veel meer hij of ik.”

De langdurige revalidatie is niet de enige hobbel op de weg naar Spakenburg. Hessing had eerder al zijn woord gegeven aan zowel VVSB als Zuidvogels, maar kreeg toen spijt van die beslissing op het moment dat Spakenburg interesse toonde. ,,Ik zou daar samen met mijn broer gaan spelen,” vertelt Hessing in Puur Topklasse over de beoogde overstap naar Zuidvogels. ,,Het verhaal van Spakenburg was zo goed dat ik dat niet kon laten lopen.” Hessing vond het echter zo moeilijk om aan Zuidvogels te melden dat hij toch niet kwam, dat hij aan zijn broer heeft gevraagd om het telefoontje te plegen. ,,Onze stemmen lijken heel erg op elkaar, dat zouden ze toch niet doorhebben.”

Toch zou de knieblessure de grootste hobbel blijken. Hessing hield chronische problemen met het kraakbeen over aan de kwetsuur die hij op 23-jarige leeftijd al opliep. Die knieproblemen zouden uiteindelijk ook ten grondslag liggen aan het vertrek bij Spakenburg. Nadat in 2012 in en tegen Katwijk beslag werd gelegd op het kampioenschap in de Topklasse (de algehele landstitel werd een prooi voor Achilles ’29), gaat een seizoen later alles mis wat er mis kan gaan. De regerend kampioen heeft zelfs nacompetitie nodig om zich veilig te spelen. Omdat trainer Johan de Kock drie keer per week trainen als eis stelt, besluit Hessing om te vertrekken bij de Blauwen. ,,Door zijn blessure kon Jeroen maar twee keer per week trainen,” vertelt Oosterlee. De Alphense trainer besluit, in tegenstelling tot De Kock, om Hessing wel ‘het privilege’ te geven en ziet al snel dat hij die keuze niet naar de rest van zijn spelersgroep hoeft te onderbouwen. ,,Dat deed Hessing zelf door tijdens de andere trainingen en vooral op zaterdag er altijd te staan.”

,,Aanvallend zat het prima in elkaar bij Rijnsburgse Boys, maar we kregen ook enorm veel doelpunten tegen. Ik was daarom op zoek naar een defensieve leider die ik naast Bart Freke kon zetten.” Die zoektocht eindigde dus bij Jeroen Hessing. ,,Jeroen is een enorm sterke persoonlijkheid en hij heeft een goede kijk op voetbal. Ik kon regelmatig met hem sparren over voetbaltactische zaken. Dat waren altijd plezierige gesprekken,” zegt Oosterlee. Daarnaast liet Hessing in woord en daad zien dat hij echt die leider was waar Rijnsburgse Boys naar zocht. ,,Hij dwong enorm veel respect af in de groep. Hij was bijvoorbeeld de enige die Raily Ignacio in de groep kon corrigeren. En hij stond er altijd, hoewel hij geen training of wedstrijd pijnvrij was.” De leidende rol komt echter ook met verantwoordelijkheidsgevoel. Gecombineerd met de winnaarsmentaliteit die Hessing heeft, levert dat een verdediger op die nooit opgeeft, maar ook op het randje speelt en er ook weleens overheen gaat.

Twee keer leidt het tot ‘kortsluiting’ in het hoofd van de, doorgaans vriendelijke, Amsterdammer. De eerste keer in het shirt van Spakenburg. In een wedstrijd tegen Katwijk geeft hij Joost Leonard een klap en krijgt hij rood en daarna acht wedstrijden schorsing. De tweede keer was met Rijnsburgse Boys, dat in de laatste wedstrijd van het seizoen met GVVV gaat uitmaken wie van de twee clubs zich plaatst voor de Tweede Divisie. Bart Hulsbos ‘verleidt’ Hessing tot een confrontatie en heeft succes. Hulsbos gaat naar de grond, Hessing ziet rood, Rijnsburgse Boys loopt de Tweede Divisie mis en Hessing moet bovendien wederom acht wedstrijden brommen. Het is ook de laatste wedstrijd van Niek Oosterlee op Middelmors. Zijn vervanger, Pieter Mulders, ziet het niet zo zitten om het ‘privilege’ van Hessing in stand te houden, waarop Hessing besluit dat het goed is geweest wat betreft zijn voetbalcarrière.

Tijdens de voorbereiding op het eerste seizoen in de Derde Divisie komt Hessing terug op zijn besluit en speelt hij na zijn schorsing nog vijf competitiewedstrijden, waaronder die ene invalbeurt waarin hij scoort tegen IJsselmeervogels. Rijnsburgse Boys weet zich te plaatsen voor de play offs om promotie naar de Tweede Divisie, maar Hessing ligt dan al in de lappenmand en heeft besloten dat dit zijn laatste seizoen is. In de absolute finale om promotie kan Jeroen Hessing nog eenmaal aansluiten bij de selectie. Vanaf de bank ziet hij zijn ploeg promoveren. En de club waar hij zijn grootste succes vierde voor het eerst in de historie degraderen. Zelden zal een afscheid van het topamateurvoetbal zo bitterzoet hebben gesmaakt als het afscheid van Jeroen Hessing.

Ondanks die ene wedstrijd blijft Jeroen Hessing onverminderd populair aan de Blauwe zijde van de Westmaat. Niet alleen omdat hij, als marktkoopman, net zo goed weet wat hard werken is als de Spakenburgers zelf. Ook niet alleen omdat hij ook in de Derde Helft altijd zijn mannetje stond. Vooral omdat hij, sinds die knieblessure op 23-jarige leeftijd, eigenlijk altijd de wind wel tegen heeft gehad in zijn carrière, maar nooit opgaf. Jeroen Hessing heeft altijd moeten “Buuuuuugen” en dat deed hij altijd helemaal vooraan, zodat zijn teamgenoten minder last hadden van de tegenwind. Wij “Buuuuuugen” ook, in letterlijke zin, en verwelkomen met trots Jeroen Hessing in de Galerij der Groten.

In de Galerij der Groten werden eerder opgenomen:
– Thijs Hendriks, de ‘spielmacher’ van Achilles ’29
– Oebele Schokker, de Maradona van De Walden
– Lars Offringa, Mister HHC
– Arjan Human, een markante Zeeuwse sensatie
– Remco Tuinenburg, icoon in het doel van ARC en Quick Boys
– Christian Opschoor, vleugelflitser met een abonnement op zilverwerk
– Bart Freke, spil van de Rijnsburgse gloriejaren
– Magid Jansen, de personificatie van het AFC-DNA
– ‘Opa’ Dennis van Meegdenburg, fenomeen met jaloersmakende statistieken
– Patrick Lokken, het mythische doelpuntenfenomeen van Argon
– Melrik Beukers, Spakenburg-icoon ondanks zijn rancune-overstap naar de Rooien
– Nees Pellikaan: gekoesterd, geliefd en nooit vergeten
– Marco de Ridder: linksbuiten die Katwijk deed opstuwen naar de top
– Sandor van der Heide, zoektocht naar het voetballen met plezier
– Martijn Doldersum: de Man van Staal
– Arif Irilmazbilek, vermeende lastpak die de Werkendamse harten wist te veroveren
– Vladimir Jozic, verbindende leider binnen en buiten de lijnen
– Erwin Looms en Dennis Sepp, het illustere duo van HSC’21