In de Galerij der Groten richten we een virtueel voetstuk op voor de iconen van het topamateurvoetbal. Grote en bepalende spelers van nu, maar ook voetballers uit het verleden die het elftal naar hun hand zetten of een groot aandeel hadden in behaalde successen. In deel 18: Erwin Looms en Dennis Sepp.
Twee spelers tegelijk in de Galerij der Groten? Zijn ze bij Voetbal247.nl te lui om twee aparte stukken te maken? Nee hoor, het heeft niets met luiheid te maken. Voor we deze keuze hebben gemaakt zijn we op zoek gegaan naar onafscheidelijke duo’s. Maar we konden er niet echt heel veel vinden waar het geheel altijd meer is dan de som der delen. Simon kon bijvoorbeeld prima zonder Garfunkel (al zal dat gevoel andersom heel anders zijn geweest), Carlo en Irene hebben ook afzonderlijk van elkaar aardige televisie gemaakt, Anky van Grunsven kan een willekeurig uitgekozen Shetlandpony de rumba leren dansen en is niet afhankelijk van één paard en Tina Turner en Cher waren eerder blij dat Ike en Sonny weg waren, dan verdrietig. We hebben nog even aan Bert en Ernie gedacht, maar die vallen af omdat ze zelf niet de touwtjes in handen hebben. Hoe lang we er ook over nadachten, we hebben geen duo kunnen vinden dat onafscheidelijker is/was dan deze twee grootheden. In Haaksbergen zijn ze beter bekend als Asterix en Obelix, maar wij zetten ze onder hun eigen naam in de Galerij der Groten: Erwin Looms en Dennis Sepp.
No look pass
Laten we vooropstellen dat de prestaties van Erwin Looms en Dennis Sepp zo bijzonder zijn dat ze afzonderlijk van elkaar ook een plekje in de Galerij der Groten verdienen. Het geheel was echter zoveel meer dan de som van twee delen dat zelfs René Waning, journalist en redacteur van Voetbal247.nl én HSC ’21-supporter, geen keuze kan maken tussen Looms en Sepp. ,,Tien jaar geleden schreef ik een boek ter ere van het negentigjarig bestaan van HSC ’21 en op het lijstje van beste spelers aller tijden heb ik ze allebei op nummer één gezet,” vertelt hij. Gedurende de succesperiode, waarin maar liefst vijf Hoofdklassekampioenschappen in acht jaar tijd werden verzameld en HSC ’21 twee keer zondagkampioen werd en eenmaal het algeheel kampioenschap werd gewonnen, ontwikkelden Looms en Sepp zich tot een spitsenduo dat zijn weerga niet kende. Met een connectie waarbij de ‘no look-pass’ de norm was. ,,Eén van de mooiste voorbeelden daarvan was tijdens een wedstrijd tegen Turkiyemspor,” herinnert Waning zich. ,,Het was een combinatie tussen die twee waar geen oogcontact bij kwam kijken, maar de hele verdediging wel kansloos was. Er kwam nog een briljante hakbal in voor, maar helaas werd het geen doelpunt. Anders zou die actie de wereld over zijn gegaan.”
Onoverwinnelijkheid
Succes kan rare dingen doen met de mens, zelfs met een nuchtere Tukker uit Haaksbergen. ,,We kregen wel een beetje last van arrogantie in die tijd ja,” glimlacht Waning, die daarnaast ook nog een ander, uniek, gevoel ontwikkelde in die succesperiode: onoverwinnelijkheid. ,,Wat er toen ook gebeurde, we wisten dat het altijd goed kwam. Die uitstraling had de ploeg ook. Zelfs bij een 3-0 achterstand bij rust, liep ik ontspannen de kantine in, want na rust zou dat wel gerepareerd worden. En dat lukte ook vaak. Dan stond het na 90 minuten “gewoon” weer 3-5 of zo.” Het absolute hoogtepunt van de succesperiode is, wat René Waning betreft, het seizoen 1998-1999. ,,Dat seizoen was qua voetbal het mooist. We waren echt heer en meester dat seizoen, dat werd afgesloten met een geweldig hoogtepunt uit bij IJsselmeervogels.” Na een 2-2 gelijkspel in Haaksbergen wordt de return op de Westmaat een spektakel, waarin beide ploegen tweemaal op voorsprong komen, maar HSC ’21, mede door twee goals van Dennis Sepp, zich voor de eerste, en vooralsnog enige, keer in de historie na een 3-4 overwinning algeheel landskampioen mag noemen. Waar Dennis Sepp tijdens het tweeluik opvalt door te doen wat hij altijd doet, doelpunten maken, valt Erwin Looms vooral op vanwege andere redenen. Het grootste verschil tussen beide spitsen wordt in de strijd om de landstitel van 1999 eigenlijk het meest duidelijk.
,,Erwin Looms had een rode kaart gekregen in de wedstrijd tegen Argon om het zondagkampioenschap en de schorsing was zo stevig dat hij de wedstrijden om het algeheel kampioenschap zou missen,” vertelt René Waning. ,,In de return tegen IJsselmeervogels mocht hij wel met de staf en de wisselspelers op bank zitten, maar had hij het continu aan de stok met het publiek. Uiteindelijk ontstond er een opstootje met, onder andere, Looms in de hoofdrol en werd hij als toeschouwer van het veld gestuurd.”
Tegenpolen
Het incident typeert Erwin Looms als voetballer: een lastige jongen, niet vies van provocaties naar de tegenstanders en het bespelen van de scheidsrechter. De grote spits, die namens Heracles ook nog betaald voetbal speelt, doet alles om zijn ploeg aan de winst te helpen en is de uitzondering die de regel dat Tukkers nuchtere mensen zijn bevestigd. ,,Lastigste tegenstander heb ik niet,” antwoordde hij ooit ergens in een programmaboekje voor een wedstrijd. De kleine Dennis Sepp is in alles het tegenovergestelde van Looms. Met de beste wil van de wereld is er geen kreukje in het blazoen van Sepp te vinden. Het meest opvallende wat de geschiedenis ons geeft, is het feit dat Sepp één seizoen in het Engelse Championship actief was. Hij kwam, mede door blessures, niet verder dan drie invalbeurten bij Bradford City en is de speler met het schoonste blazoen in de Galerij der Groten. De tegenstelling met Erwin Looms zorgt ervoor dat wij eerder een gevoel van Yin en Yang hebben bij het duo dan bij een vergelijking met Asterix en Obelix, de bijnamen van het duo bij HSC ’21.
Uitstapjes
Maar misschien nog wel meer dan in de successen schuilt de magie van Looms en Sepp in de mislukkingen. Beide spelers wagen een aantal uitstapjes gedurende de succesperiode van HSC ’21. Het kan haast geen toeval zijn dat tijdens die uitstapjes (Sepp speelde, zoals eerder gezegd, één seizoen bij Bradford City. Looms kwam, naast Heracles, ook nog een seizoen uit voor Eintracht Nordhorn in de 2. Bundesliga) niets werd gewonnen door HSC ’21. En toen Excelsior ’31 beide spitsen samenbracht in de herfst van hun carrière leverde dat de club uit Rijssen niet de successen op, die in Haaksbergen wel veelvuldig gevierd werden. De ware magie van Erwin Looms en Dennis Sepp kwam alleen tot volle uiting op sportpark Groot Scholtenhagen in Haaksbergen.
Als Yin en Yang zich vermengden met het groen en wit van HSC ’21 ontstond de formule om zilverwerk te toveren en dat maakt van het succesvolle duo eigenlijk meer een heilige driehoek. Een driehoek die zo sterk en onmiskenbaar is dat wij het vermoeden durven uitspreken dat als René Waning een boek maakt over het honderdjarig bestaan van HSC ’21, hij nog geen keuze heeft kunnen maken wie van de twee echt op nummer één staat. Wij nemen hem niets kwalijk. Wij konden het ook niet en reserveren voor Erwin Looms en Dennis Sepp de enige tweepersoonskamer in de Galerij der Groten.
In de Galerij der Groten werden eerder opgenomen:
– Thijs Hendriks, de ‘spielmacher’ van Achilles ’29
– Oebele Schokker, de Maradona van De Walden
– Lars Offringa, Mister HHC
– Arjan Human, een markante Zeeuwse sensatie
– Remco Tuinenburg, icoon in het doel van ARC en Quick Boys
– Christian Opschoor, vleugelflitser met een abonnement op zilverwerk
– Bart Freke, spil van de Rijnsburgse gloriejaren
– Magid Jansen, de personificatie van het AFC-DNA
– ‘Opa’ Dennis van Meegdenburg, fenomeen met jaloersmakende statistieken
– Patrick Lokken, het mythische doelpuntenfenomeen van Argon
– Melrik Beukers, Spakenburg-icoon ondanks zijn rancune-overstap naar de Rooien
– Nees Pellikaan: gekoesterd, geliefd en nooit vergeten
– Marco de Ridder: linksbuiten die Katwijk deed opstuwen naar de top
– Sandor van der Heide, zoektocht naar het voetballen met plezier
– Martijn Doldersum: de Man van Staal
– Arif Irilmazbilek, vermeende lastpak die de Werkendamse harten wist te veroveren
– Vladimir Jozic, verbindende leider binnen en buiten de lijnen
