In de Voetbal247.nl Visie kijken we door middel van columns en verhalen wekelijks op een eigenwijze wijze naar het wel en wee in de top van het amateurvoetbal. Deze week een column van redacteur Henk Kasius over de diverse petten die hij draagt op een gemiddelde voetbalzaterdag.
Elke voetbalzaterdag ga ik met een grote diversiteit aan petten op pad. Al naargelang de werkzaamheden heb ik een pet voor lokaal radioverslaggever, die ik bij een enerverende slotfase verwissel met hysterische brulboei. Verder neem ik een pet mee als wannabe journalist/amateur stukjesschrijver, deze doe ik na de wedstrijd af, om daarna die van vervelende interviewer op te zetten. Dan heb ik er ook nog eentje met extra grote oren om de leukste opmerkingen langs de lijn op te pikken in mijn rol als rubriekjesmaker voor Uitgesproken. En natuurlijk heb ik de allerbelangrijkste pet mee: die van supporter van Katwijk. Want hoe je het ook wendt of keert: de meeste van die petten zijn functioneel, die van supporter is een pet die vanuit het hart gedragen wordt.
Toch is ook die laatste pet niet de belangrijkste die ik heb. De belangrijkste pet hoef ik namelijk niet mee te nemen in de middag. Hoezeer ik ook kan genieten van het topamateurvoetbal, er gaat niets boven het genot dat ik heb als ik het team van mijn zoon zie voetballen. Dat is de belangrijkste pet van allemaal.
Het is momenteel genieten van Katwijk JO11-4. De voetbalvader/trainer-coach kan niet anders dan tevreden zijn met de resultaten (12 uit 4) na de winterstop. Maar die tevredenheid en trots had ik ook al voor de winterstop. Niet omdat het achttal al mijn tactische plannen tot in de puntjes uitvoert en oogstrelende combinaties op de mat legt. Niet omdat ze precies weten wat te doen met half spaces in een Kerstboom-catenaccio die hoog druk kan zetten, wanneer zij lezen dat de wedstrijd daar om vraagt. Niets van die onzin, daar doet de JO11-4 van Katwijk allemaal niet aan.
De jongens van JO11-4 van Katwijk gaan elke wedstrijd het veld in met slechts één opdracht: nooit opgeven! En dus strijden in de vroege ochtend de acht grote kleine mannen van de JO11-4 het snot voor hun ogen en lopen ze de (kunstgras)plaggen uit de bijvelden in de regio om met elkaar tot een resultaat te komen. En of dat resultaat een overwinning is, of toch dat ene doelpunt tijdens een kansloze nederlaag, dat maakt niet uit. Winstpremies? De enige winstpremie is de trots op die momenten dat ze samen tot een mooie goal komen, dat ze samen hebben geprobeerd om hun wedstrijd te winnen. En op het applaus van de voetbalvaders en –moeders die hun kinderen hun uiterste best hebben zien doen.
Misschien kan de JO11-4 van Katwijk kampioen worden dit jaar. Mocht het zover komen, laat ik het weten en nodig ik iedereen uit het topamateurvoetbal uit om te komen kijken. En zo niet: dan weet ik zeker dat ze nooit hebben opgegeven en er alles aan hebben gedaan. En ook dan is iedereen uit het topamateurvoetbal van harte welkom om een keer te komen kijken en genieten. En achteraf hoeven we er dan geen tactische verhandelingen over te geven, hoeven we niet van pet te wisselen en gaan we allemaal tevreden naar huis.
Eigenlijk is het jammer dat ik elke zaterdag rond twaalven de mooiste van mijn voetbalpetten al aan de kapstok kan hangen. Want de pet van voetbalvader is toch echt verreweg de allermooiste in mijn verzameling.
